Таңертең аудан басшысы жұмыс бабымен қалаға бара жатып, жолдың арғы бетіне белгісіз бір ауылдың көшіп келгенін көріп таң қалды. Алғашында ол өз көзіне өзі сенбей, состиып тұрып қалды. Кеше ғана ол жерде ешкім жоқ болатын. Ал қазір қаптаған халық. Тіпті жас балалардың өздері де ересек адамдарша ерте тұрып, ел қатарлы жұмыстарын істеп жүр. Түкке түсіне алмады. Ұйқым қанбаған шығар деп, екі көзін уқалап, қайта қарады. Өзі көрген тұп-тура жаңағы көрініс. Не де болса бара көрейін деп, көлік жүргізушісіне солай қарай…

Соғыстан кейінгі дүниенің бәрі қат, жетіспей жатқан заманда сәбилерге ойыншық сатып әперу деген мәселе орындалмақ түгіл ойға алынбайтын да еді. Солай дегенмен де жақсы көретін ұл-қыздарына әке-шешесі, немерелеріне ата-әжесі қолдан қуыршақ, батпырауық, зырылдауық дегендей жоқтан бар жасап, ойын балаларын ойыншықсыз қалдырмайтын. Әкесі атты әскер-кавалерияда борышын өтеп, бейбіт өмірде атбегілікпен айналысқаны, атын баптап ұстап үлкен-кіші жарыстардан қалмайтындығы бәйге кері атын күтіп, жем-суын бермей тыншымайтын қасиеті Қайырбекке де дарыған болу керек. Жасы төртке толар-толмастан жуас сауын биені кешке тұсап келуге, ертеңгісін тұсауын…