Әкем салған сара жол Алпыстан жасым асса да, Әкешім естен кетпейді. Бақилық болып кетсе де, Ұстазымның қадірі өшпейді. Таутүрген ауылының, Алатау тауының етегінде тігілген қазақ үйден жаңа туған нәрестенің дауысы естіледі... Тәубә, тәубә қылдым! Жалғызымның оты жанып, ұрпағым жалғасты деген осы! Сақалын жуған жас тамшыларынан Жапар атаның қуаныш сезімдері сезіледі. Күбірлеген сөздері тау жаңғырығының соңына ұласты. Етегіне ораған немересінің құлағына есімің «Сәрсен, Сәрсен, Сәрсен!» деп үш рет айқайлады. Бұл 1922 жылдың көктемі еді... Қуаныш көпке созылмады. Аяқасты келген аурудан әкесі…