Біз кеше ғана жесірін қаңғыртпаған, жетімін жылатпаған халық едік. «Балам – барым» дейтін қазақ перзентін қоқысқа да, әжетханаға да оп-оңай тастап кететін халге жеттік. Жетім деген сөздің өзі ауыр тиетін біз үшін «тастанды» деген таңба басылғанда намысымыздың жоқтығы, арымыздың тапталғанын көріп, жүрегіміз қан жылайды. «Бауырға басу» деген ата-бабамыздан келе жатқан ұғымдар бүгінде ұмытылып, тіпті, туған-туыс, ата-анаға қарайласпайтын ұрпақ болғанымызды көріп, болашағымызға алаңдаймыз. Қара басының қамы үшін, бір сәттік ләззат үшін, арын сатып, намысын жерге жаншыған жігіттеріміз бен ұлтының, елінің, қала…