Ойға шомып, аяғын әрең басып келе жатқан жігіт жолдың жиегінде отырған қартты көреді. Жанына тоқтап:

– Қария, мен жаспын, бойымда күш-қуатым да бар. Бірақ еш жерден жұмыс таба алмадым. Ұлым жатыпішер, жалқау, қызым құрбыларымен қыдыруды ғана біледі, ал келіншегім не тамақ дайындамайды, не үй шаруасына араласпайды. Не істеуіме болады, ақылыңызды айтыңызшы, – дейді.

– Бір тақтайшаға «Әрдайым бұлай бола бермейді» деп жаз да, есігіңе іліп қой, – депті қария.

Уақыт өте әлгі азаматтың ұлы кәсіп ашады, қызы жақсы жерге күйеуге шығады, ал келіншегі күнделікті түрлі тәтті-дәмді тамақ әзірлеп, қуантады. Өзі де жақсы жұмысқа орналасып, ісі алға басады. Бір күні тағы да баяғы жолмен өтіп бара жатып өзі ақыл сұраған қарияны көреді. Жігіт көлігінен түсіп:

– Ақсақал, сен мұнда әлі отырсың ба? Ал менің мына қымбат көлігімді қара, табысым да қомақты, өмірім де керемет. Қазір қандай ақыл айтасың маған? – дейді маңғаздана сөйлеп.

Сонда қария:

– Баяғыда есігіңе ілген тақтайшаны алып тастама, – деген екен.

PS: Ештеңе де мәңгілік емес. Бүгін бар, ертең жоқ дүниеге қатты мастану – нағыз ақымақтық. Атақ та, ақша да, тіпті денсаулық та уақытша. Ал адами қасиет пен көркем мінездің бар не жоқ болуы тек өзіңізге байланысты.

Аударған: Құралай МҰРАТҚЫЗЫ