Біз кеше ғана жесірін қаңғыртпаған, жетімін жылатпаған халық едік. «Балам – барым» дейтін қазақ перзентін қоқысқа да, әжетханаға да оп-оңай тастап кететін халге жеттік. Жетім деген сөздің өзі ауыр тиетін біз үшін «тастанды» деген таңба басылғанда намысымыздың жоқтығы, арымыздың тапталғанын көріп, жүрегіміз қан жылайды. «Бауырға басу» деген ата-бабамыздан келе жатқан ұғымдар бүгінде ұмытылып, тіпті, туған-туыс, ата-анаға қарайласпайтын ұрпақ болғанымызды көріп, болашағымызға алаңдаймыз. Қара басының қамы үшін, бір сәттік ләззат үшін, арын сатып, намысын жерге жаншыған жігіттеріміз бен ұлтының, елінің, қала берді өзінің де болашағын ойламай қадам басқан қаракөздеріміздің кесірінен қаншама сәби тірі жетім атанып, ата-ананың ыстық құшағын сезінбей өсуде. Мейірім көрмеген бала жатбауыр, өмірге өкпелеп, кекшіл болмауына кім кепіл?
Қоғамның осы ащы шындығын ашып көрсете білген Алматы облысы Еңбекшіқазақ ауданы Есік қаласы Рахат №1 орта мектебінің 7 «А» сынып оқушылары жетекшісі Ботакөз Шәрібектің ұйымдастыруымен «Жазығым не, ана?» атты драма мюзиклін дайындап, Есік қаласы аумағында көрсетіп жүр. Анасы ауыр науқастан қаза болып, әкесінің, туысқандарының қарауынсыз қалған алты жетімді жебеуге бағытталған жастар ұйымының, еріктілердің әрекетіне үлес қосу үшін Әл-Фараби атындағы Қазақ Ұлттық университетінде өткен «Әр қазақ менің жалғызым» атты қайырымдылық кешіне қатысып, көрермен қошеметіне бөленіп, алғысына ие болды. Төменде осы қойылымның сәл қысқартылған нұсқасын ұсынып отырмыз.
