Бірде данагөй қарт табиғаттың тамашасына сүйсініп, айналасындағы қызыл-жасыл түстерге тамсана қарап тұрады. Кенет осынау кереметке мойын бұрып қарауға мұршасы жоқ әлдебір ер адамның иығына ауыр жүкті арқалап, аяғы дірілдеп әрең кетіп бара жатқанын байқайды. Қара жұмысқа жегіліп, әбден азып-тозып, шаршағаны түрінен-ақ көрініп тұр. Бейтаныс жанды тоқтатқан қарт: — Мұндай ауырды көтеріп, өзіңді сонша неге қинайсың? – деп сұрайды. — Қанша қиналсам да, балаларым мен немерелерім ештеңеден таршылық көрмей, бақытты өмір сүрсе екен деймін, – деген әлгі адам: – Менің арғы…