Хантәңірдің түлеген мұзбалағы.

Өзің ең  қарапайым қыр қазағы.

Поэзияның асқар шыңын бағындырған,

Өн бойында тұнған бір жыр базары.

Өлеңнің құдіретін бағындырған,

Жырына сансыз жанды  табындырған.

Кестелі ойларымен өлең төгіп,

Дүниені  жарық нұрға малындарған.

Қырықтың бесеуіне келсең-дағы,

Ел-жұртыңның маңдайдағы болдың бағы.

Жүректіңнің  төріне  ұялаған,

Қалдырдың ұрпағыңа мол мұраңды.

Туған өлкең ,гүлге оранған Қарасазың,

Қасиетті құт-мекен болды тағың.

Үндескен жүрегіңмен елің-жұртың,

Өлеңің өмірдегі өшпес сарын.

Шоқтығың биік ,пір тұтар ақындығың,

Асқақтап тұр,қадірлеп халқың бүгін.

Жырыңмен сусындап, өлеңіңмен қуаттанған,

Үш бақытыменен шығарған түзу түтін.

Қазақтың қара өлеңі-құдіретім,

Алмас қылыш секілді тілдіретін.

Қай қырынан келсе де баға жетпес,

Сөз сұлтанын қашанда идіретін.

Емелхан Қайыпова