Қарт мерген шәкіртіне садақ атуды үйретіп жатады. Шәкірті қолына садағы мен екі жебені алып, тапсырманы орындауға дайындалады. Бірақ мерген жанына барып, жебенің біреуін алып, шетке лақтырып жібереді.

– Менің екінші жебемді неге лақтырып жібердіңіз? – деп сұрайды шәкірті.

– Мен сенің екінші емес, бірінші жебеңді алдым. Бәрібір ол нысанаға тимес еді, – дейді ұстаз асықпай сөйлеп.

– Неге? Неге олай дедіңіз? – деп таңданған шәкірт ұстаздың жауабын күтіп тұр.

– Өйткені бірінші жебені атарда сен тағы екінші мүмкіндігіңнің барын ойлап тұрар едің, – депті қарт мерген.

Аударған: Құралай МҰРАТҚЫЗЫ