Бірер күн алды сыныптасымды көрдім. Жол бойы жолыққан екеуміз балалық шақтың керемет күндерін біраз еске түсірдік. Қызық күндерді, балалық бұзық күндерді дегендей... Не керек, әңгіме отбасы, ошақ-қасы мәселелеріне ойысты. Жақында ғана үйленгенін естіген едім, жолдасының жайын сұрадым. «Ой, ажырасып кеттім. Бір баласымен жібердік қой» демесі бар ма? Бойында өкініш сезімі де байқалмайды. Кәдуілгі күнделікті әрекет секілді. Содан үйленген, тұрмыс құрған сыныптастарым жайлы да бірер әңгіме басын қайырдық. Енді бірін сұрағанымда: – Ол да ажырасқан. Бір баласымен әйелі кетті. Екіншісіне үйленіп…