Қазақ дейтін халық болам мен деген,

Кіндігім бір көк аспанмен, жерменен.

Қыран болып көтеріліп көгіңе,

Күн нұрымен қанатымды сермегем.

Тұлпар мініп, тасты уатып, түн қатып,

Жат қолына тоқымдай жер бермеген.

Бес жасында асау мініп ұлдарың,

Он үшінде жауға қылыш сермеген.

Жүрегіне қанжар қадап жатса да,

Намыс туын төмендетіп көрмеген.

Тәуелсізбін,

Желбірейді көк Туым,

Сан мың ғасыр бабаларым шөлдеген.

Көк туым бар көк аспанның түсіндей,

Желбіретем мәңгі жерге түсірмей.

Қыран болып қанатыммен қорғаймын,

Таңбадағы тұлпар кеуде мүсіндей.

Тыныштықты қорғап тұрған ұланмын,

Төнбесін деп басымызға мұнар күн.

Қанжар азу, Көкбөрідей қайсармын,

Ашуыма тисе атып шығармын.

Шеңгелінде мерт болатын Шерхандар,

Болат топшы, қылыш қанат қыранмын.

Ел басына екіталай күн туса,

Алашты атқа қондыратын Ұранмын!

Даубай ӘБДІСАЕВ.