Мені алаңдататыны, үш-тілді, қос қаріпті қоғам. Яғни, әліпби реформасымен бірге жағаласып, үштұғырлы тіл саясаты да қатар келеді елімізде. Бұның әсері қалай болады? Себебі, сөз бен қаріп тілдің қос қанаты іспетті. Егер біздің ана тіліміз қоғамымызда өз деңгейінді биікте тұрғанда қос реформаны да ойланбай іске асыруға болар еді. Бірақ, мемлекеттік тіл мәселесі әлі де күн тәртібінде. Сондықтан үштұғырлы тіл саясатын сәл реформалау керек секілді. Өз отбасымнан мысал айтайын, үлкенім биыл бірінші сыныпқа барды. Қазақы отбасында тәрбиеленгендіктен, ана тілінде емін-еркін сөйлей алады. Сөйтіп, бірінші сыныптан орыс тілінен қатты қиналды. Сыныптастарында да осы мәселе. Амалсыз біз оны мұғалім жалдап, орыс тілін үйретіп жатырмыз. Яғни, бұл саясат орыс тілінің ауқымын кеңейтуге жол ашып отыр.

Рухани жаңғыру бойынша іске асқалы жатқан тағы бір жағымды жаңалық – әлемнің 100 ақыл-ой алыптарының еңбегін қазақшалаймыз және қазақ жазушыларының туындыларын әлемнің алты тіліне аударамыз деді Елбасы. Шынайы қуанып отырмыз. Себебі, бұл қазақ жазушыларының дамуына даңғыл жол ашады. Ал осы жерде аударма болғаннан кейін оның сапасына да ерекше мән беру керек. Себебі, «Абай жолын» аударғанда кейбір шала сауатты аудармашылар Зере әжемізді орысшаға «старуха» деп аударғаны есімізде...

Ендігі бір мәселе, «бүгінгі жас қаламгерлер рухани жаңғыру жобасына қалай атсалысып жатыр?» деген сұрақтан гөрі «олар қайда, не істеп жүр?» Міне, санамды сарсаңға салған осы сауал. Өзімше айтсам, олардың көбі Алматы мен Астанада жүр. Бірақ ол жақта да шекесі шылқығандары шамалы. Көпшілігі тұрмыстың тауқыметімен өгей баланың күйін кешуде. Олардың алды қырыққа келді. Әдебиеттің емес, әлеуметтік қажеттілігін де өтей алмай келеді. Яғни, біздің буын бүгінгі қазақ әдебиетіне әлі ештеңе әкелмеді. Себебі, тау қопаратын шығармашылық қауқары күйкі тіршілікке кетіп жатыр. Сондықтанда менің ұсынысым: Елбасымыздың «Туған жер» бағдарламасының аясында Алматы мен Астанада жүрген қаламгерлерді өздерінің туған өлкелері шақырып, әлеуметтік жағдайын түзесе! Олар емін-еркін шығармашылықпен айналысса, рухани жаңғыруға зор үлес қосар еді. Өйткені, әдебиет тек Алматы мен Астанада жазылмау керек. Аймақтардың да түгенделмей жатқан тарихтары жетерлік. Міне, шығармашылық адамдары материалдық пайда әкелмесе де, әр өңірдің рухани дамуына зор сілкініс тудырар еді.