Ұлы Далаға иелік еткен Қазақ хандығының

550 жылдығына орай және Қазақстан халқы тілдерінің күні құрметіне арналған болашағынан үміт күтер жас ақындардың «Тілім менің – байлығым» атты аудандық жыр мүшәйрасы Шелек ауылының мәдениет үйінде мәреге жетті. Аудандық мәдениет және тілдерді дамыту бөлімінің, аудандық жастар ресурстық орталығы мен Шелек ауылдық округі әкімдігінің ұйымдастыруымен  өткен бұл жыр додасында 12 округтің жас талант иелері өнерлерін ортаға салды.

Бүгінде әрбір ауыл сыртындағы бейіттер кейпі бейне бір қала секілденуде. Тіпті онда тірі адамда жоқ зәулім үйлер де бар. Өзі несие алып, несібе табудың амалын ойлап жүрген адам, әлгі зәулім зираттарға қарап о, дүниеге жүріп кеткісі де бар. Енді ше, ол – ысыраптың нағыз көкесі көмілген жер...

Жақында әлдебір танысымыз қолы жүріп байыған-тын. Көршілес Қытай мемлекетімен сауда-саттық жасай жүріп аз күнде-ақ май асаған әлгі таныс көлік мінді, үй салды. Зәулім коттедж әрі алып-ұшқан көлік, ақша бәрі-бәрі қабаттаса келіп таныстың мінезі бір-ақ күнде өзгеріп салды. Тіпті, бұрындары емін-еркін араласып жүретін біз, үйіне кіріп-шығудан қалдық. Сынап әрі мінеп тұратындай. Бір күндері тіптен бармайтын болдық. Әкеме барайық десек, «әй, қойшы соны» деп қолын бір сілтейді. Сөйтіп, арадағы қатынас та үзілді. Десек те, бала күнінен бірге өскен жан досы болғандықтан әкем аракідік қоңырау шалатын-ды. Жаны ашығаннан болар.

Жол бойында қаз-қатар тізіліп, дабылдарын қосқан аппақ көліктер. Ішіндегі жастардың қиқуынан құлақ тұнады. Барлығы да қос жастың қуанышына ортақтасып, серуенге (гулянка) шыққан беті осы. Бір сәтте алдыңғы жақтағы көліктің терезесінен екі жігіт шығып, көк Туымызды желбіретіп айғайға басты. Мұны көрген қарсы беттегі көліктер де қолдан келгенше қолдау көрсетіп «бипылдатып» әлек. Ал бір қолында сыра ұстап, екінші қолымен Туды желбіреткен жастарға ырық бермеген желдің екпіні байрағымызды жұлып алып, тас жолдың ортасына әкеп тастай салды. Сыра ішіп есірген қаракөздер Туды алған былай тұрсын, артына бұрылып та қарамады.

Осыдан бірер күн бұрын Есіктегі орталық базарға бас сұқтым. Күнделікті әдетіммен көлік тұрағына беттеп, түскенім сол еді тәжіктің кішкентай баласы қайыр сұрады. Шамасы 8 бен 10 жас аралығында. Бізге беймәлім тілмен бірдеңені шүлдірлетіп жатыр. Ортасында Алла деген сөзін ғана ұқтым. Содан мен де: «Маған қазақ тілінде сөйле. Сосын сұрағаныңды берейін» дедім. Ал ол болса, ләм-мим жоқ, тек басын шұлғи берді. Содан сұраққа тарттым.

– Ұлтың қандай?

– Тәжік – деді зор дауыспен.

– Қазақ тілін білесің бе?

– Иә, – деді.

– Енді неге маған қазақ тілінде сөйлемейсің? дегенім сол еді үнсіз бетіме қарап тұрып алды.